Trabzon - Gümüşhane-Erzurum karayolu üzerinde bulunan ve MÖ kurulduğu anlaşılan Torul, tarihi öneme haizdir. IV. Haçlı Seferi sırasında Trabzon'u ele geçiren Cenevizliler, Torul'u da alarak ilçenin birçok yerinde kaleler ve haberleşmede kullanılan ateş kuleleri inşa etmişlerdir. Torul Kalesi de bunlardan birisidir. Orta Khaldiya olarak anılan Torul madenleri ve ormanlarıyla ün yapmış olup sarp ve geçit vermeyen kayalıkları nedeniyle sığınma yeri olmuştur. Sellay Clavijo, yörede eşkıyalar tarafından yollarının kesildiğini ve yolculardan zorla para alındığını anlatmaktadır.
Bölgede, Türkler ilk defa 1048 yıllarında doğudan gelen Türkmen kitleleriyle görülmüştür. Orta Asya'dan başlayan kitle halindeki göçler münasebetiyle çeşitli Türk oymakları genellikle batıya doğru ilerlemişlerdir. Bölgeye gelen ilk Türk boyu Çepniler'dir. Selçuklu Sultanı Tuğrul Bey'in kuzeydoğu seferi sırasında otağını Torul'da kurmasına izafeten önceden Ardasa diye anılan ilçeye, Torul denmeye başlanmıştır.
19. yüzyılın ilk senelerinde yazıldığı anlaşılan Osmanlı Devleti'nin idari taksimatına dair bir defterde Gümüşhane'nin nahiyesi olarak gösterilmiştir. 1886 tarihli salnamede Torul, Gümüşhane Sancağı'nın kazası olmuştur. 1890'da Trabzon'un kazası olarak gösterilen Torul'da, 1893'de yapılan sayım sonuçlarına göre 36.137 kişi olup Gümüşhane Sancağı'nın en büyük kazasıydı. Cumhuriyet Dönemi'nde Gümüşhane'ye bağlı bir ilçe merkezi olmuştur.
Gümüşhane'nin merkez ilçesinin batısında yer alan Torul, kuzeyinde Trabzon, güneybatısında Giresun ile batıda Kürtün, güneyinde şiran ile komşudur. Harşit Çayı kenarında ve Trabzon - İran Transit Yolu üzerinde kurulu olan ilçe, dağlık bir arazi yapısına sahiptir. İlçenin yüzölçümü; 1049 km2 olup, denizden yüksekliği ise 950 m'dir.
İlçede, iklim olarak Doğu Karadeniz ile Doğu Anadolu Bölgesi arasında bir iklim geçişi teşkil eder gibi görünse de son yıllarda yapılan Torul Barajı etkisiyle ilçede daha çok Karadeniz Bölgesi'nin iklim tipi hüküm sürmektedir.
Geniş ve zengin ormanlara sahip Torul'da, ormancılığın köylünün iktisadi hayatında önemli rolü vardır. İlçede kısıtlı olarak hayvancılık, halkın geçim kaynaklarında önemli yer tutar.
İlçenin büyük bir alanının ormanlarla kaplı olması nedeniyle, yöre insanının el sanatlarına yatkınlığı ağaç işlemeciliğini gündeme getirmiştir. İlçede yayık, kova, külek, sofra, kaşık ve oklava gibi el sanatları evlerde kurulu bulunan küçük atölyelerde imal edilmektedir.
Bölgede, Türkler ilk defa 1048 yıllarında doğudan gelen Türkmen kitleleriyle görülmüştür. Orta Asya'dan başlayan kitle halindeki göçler münasebetiyle çeşitli Türk oymakları genellikle batıya doğru ilerlemişlerdir. Bölgeye gelen ilk Türk boyu Çepniler'dir. Selçuklu Sultanı Tuğrul Bey'in kuzeydoğu seferi sırasında otağını Torul'da kurmasına izafeten önceden Ardasa diye anılan ilçeye, Torul denmeye başlanmıştır.
19. yüzyılın ilk senelerinde yazıldığı anlaşılan Osmanlı Devleti'nin idari taksimatına dair bir defterde Gümüşhane'nin nahiyesi olarak gösterilmiştir. 1886 tarihli salnamede Torul, Gümüşhane Sancağı'nın kazası olmuştur. 1890'da Trabzon'un kazası olarak gösterilen Torul'da, 1893'de yapılan sayım sonuçlarına göre 36.137 kişi olup Gümüşhane Sancağı'nın en büyük kazasıydı. Cumhuriyet Dönemi'nde Gümüşhane'ye bağlı bir ilçe merkezi olmuştur.
Gümüşhane'nin merkez ilçesinin batısında yer alan Torul, kuzeyinde Trabzon, güneybatısında Giresun ile batıda Kürtün, güneyinde şiran ile komşudur. Harşit Çayı kenarında ve Trabzon - İran Transit Yolu üzerinde kurulu olan ilçe, dağlık bir arazi yapısına sahiptir. İlçenin yüzölçümü; 1049 km2 olup, denizden yüksekliği ise 950 m'dir.
İlçede, iklim olarak Doğu Karadeniz ile Doğu Anadolu Bölgesi arasında bir iklim geçişi teşkil eder gibi görünse de son yıllarda yapılan Torul Barajı etkisiyle ilçede daha çok Karadeniz Bölgesi'nin iklim tipi hüküm sürmektedir.
Geniş ve zengin ormanlara sahip Torul'da, ormancılığın köylünün iktisadi hayatında önemli rolü vardır. İlçede kısıtlı olarak hayvancılık, halkın geçim kaynaklarında önemli yer tutar.
İlçenin büyük bir alanının ormanlarla kaplı olması nedeniyle, yöre insanının el sanatlarına yatkınlığı ağaç işlemeciliğini gündeme getirmiştir. İlçede yayık, kova, külek, sofra, kaşık ve oklava gibi el sanatları evlerde kurulu bulunan küçük atölyelerde imal edilmektedir.